Denk mal nach: Zu welcher Clique willst du gehören?
Was wäre, wenn ich damals gelebt hätte, als Jesus mit seiner Gefolgschaft durch die Straßen zog? Vielleicht käme er dann auch durch den Ort, in dem ich wohnte…
Ich sehe mich am Straßenrand stehen. Ich sehe Jesus und seine Jünger, wie sie kommen und wie sie sich miteinander unterhalten. Manche heiter, manche ernst. Sie sind mit ihrem Rabbi und Meister unterwegs. Ich merke ihren vertrauten Umgang mit ihm, der aber auch von Respekt und Achtung geprägt ist. Denn der Herr Jesus ist anders als andere Gelehrte. Wer bei ihm ist, erlebt Barmherzigkeit, Weisheit, Gerechtigkeit, Macht und Autorität in ihrer vollkommenen Form.
Ich spüre auch ihre Spannung. Was kommt als Nächstes? Wird der Herr vielleicht wieder ein Wunder tun? Kommt jemand zu ihm, der Hilfe oder Heilung braucht? Oder wird der Meister zu ihnen, seinen Jüngern, oder auch zu den Menschen sprechen? Worte des Lebens, die Licht und Veränderung bringen?
Sie alle laufen an mir vorbei. Und dann sehe ich sie. Frauen. Ja, es sind auch Frauen dabei. Einige! Sie sind auch mit dem Herrn unterwegs, erleben ihn ganz nah. Wenn er loszieht, ziehen sie mit ihm los. Wenn er Rast macht, dann sind sie da, um ihm und den anderen, die bei ihm sind, zu dienen und sie zu versorgen. Sie kümmern sich um das Praktische, Essen, Trinken vielleicht, und sorgen mit ihren Spenden oft auch dafür, dass das, was die Gruppe braucht, da ist. Sie wirken vielleicht eher im Hintergrund, aber sie tun und geben gerne das, was sie können. Und ihr Dienst ist so notwendig und so wichtig! Sie halten Jesus und seinen Jüngern den Rücken frei, könnte man sagen. Bewundernswert!
Jesus hätte mir damals am Straßenrand wahrscheinlich nicht wie bei seinen Jüngern direkt gesagt: „Folge mir nach“, aber allein diese treuen Dienerinnen und Jüngerinnen zu sehen, hätte es gereicht, damit ich mich selbst frage: Willst du auch in dieser „Clique“ sein? Eine spannende und überaus wertvolle Zeit mit Jesus erleben? Ihm ganz direkt und persönlich dienen? Seine Worte hören, seine Wunder sehen? Lernen, mich und das Leben aus Gottes Perspektive zu betrachten? Antworten auf meine Fragen zu bekommen und erleben, was echte Freiheit und ewige Hoffnung praktisch bedeuten? Ja, das wäre mit Sicherheit schön…damals!
Aber was ist mit heute, mit jetzt? Jesus nachzufolgen, lernen durch seine Augen zu sehen und ihm zu dienen, mit dem viel oder wenig, das ich habe und kann, das geht auch heute, wenn auch in einer anderen Form. Vieles dazu lerne ich von diesen Jüngerinnen. Dafür will ich sie etwas genauer betrachten. Wer waren diese Frauen?
Eine von ihnen war Maria Magdalena. Es heißt, aus ihr waren sieben Dämonen ausgefahren. Wie man das auch verstehen mag, es ist ein Hinweis, dass sie eine sehr geplagte Frau war, die bei Jesus Heilung fand, und die Kraft, ihr Leben in den Griff zu bekommen. Sie ließ ihre belastende Vergangenheit und ihr altes Leben zurück und ergriff mutig die Chance auf einen neuen Anfang, in der Nachfolge und Nähe von Jesus. Sie wurde in den Kreis der anderen Jünger und Jüngerinnen aufgenommen, brachte sich mit ihren Gaben ein und fand Geborgenheit, Unterstützung und ein neues Zuhause. Von ihr lerne ich, dass es lebenswichtig ist, nicht bei dem stehen zu bleiben, was nicht gut gelaufen ist, sondern das Vergangene loszulassen und neue Schritte zu wagen, im Vertrauen auf meinen Herrn. Und dass es gut ist, nicht alleine unterwegs zu sein, sondern mit Menschen zusammen, für die ich eine Stütze in der Nachfolge sein kann und sie für mich.
Eine andere Jüngerin war Johanna. Ihr Mann Chusas arbeitete für den König Herodes. Scheinbar gehörte sie zu den höheren Schichten unter dem Jüdischen Volk, was auch vermuten lässt, dass sie wohlhabend war. Doch das hat sie nicht davon abgehalten, gewisse Annehmlichkeiten und Bequemlichkeiten zurückzulassen, um zusammen mit Jesus und seinen Jüngern unterwegs zu sein und mit ihrer Habe sogar die ganze Gruppe zu unterstützen. Vielleicht, weil sie auch zu diesen Frauen gehörte, die Jesus von ihrem Leiden geheilt hatte und sie ihm dafür unendlich dankbar war. Vielleicht erkannte sie auch, dass nicht Wohlstand, materielle Dinge, Ansehen und Anerkennung bei den Menschen den Durst der Seele nach Frieden, Geborgenheit und Sicherheit stillen können, sondern allein Jesus und die Nähe zu ihm. Auch eine wichtige Lektion für mein Leben!
Bei Susanna könnte es auch ähnlich gewesen sein, denn auch sie folgte Jesus nach und unterstütze die Gemeinschaft finanziell und auch anderweitig. Zusammen mit Maria Magdalena und Johanna wird sie auch namentlich erwähnt, als eine der Frauen, die Jesus geheilt hatte.
Zwei anderen Jüngerinnen Jesu, werden auch besonders erwähnt. Maria und Salome. Sie waren unter den Frauen, die Jesus von Galiläa nach Jerusalem begleiteten und ihm auf diesem langen Weg dienten. Dazu kommt, dass ihre Söhne auch unter den Jüngern Jesu waren, und so unterstützten diese Mütter mit ihrem Dienst und ihren Einsatz für Jesus auch ihre eigenen Kinder in ihrem Glauben und bei ihrer Nachfolge. Sie wussten es damals noch nicht, aber sie haben viel dazu beigetragen, damit ihre Söhne später als Gesandten des Herrn die gute Nachricht verbreiten, Vergebung und Rettung predigen und dadurch die Welt verändern. Auch wenn das mit Widerstand, Leid und Verlust verbunden war.
Mein persönlicher Beitrag, ob groß oder klein, kann eine große Rolle in Gottes Plan spielen, wenn ich bereit bin, andere nach meinen Möglichkeiten zu unterstützen. Auch das lerne ich von diesen Jüngerinnen.
Maria, Johanna, Susanna, Salome und viele andere, sie alle laufen in Gedanken an mir vorbei. Ihr Beispiel zeigt mir, wie praktische Liebe geht, und wie Loyalität und Nachfolge aussehen können. Ich lerne von ihnen, dass mit Jesus zu gehen und ihm zu dienen, mit Kosten und Mühe verbunden ist, aber dass das auch die größte Belohnung mit sich bringt. Denn nur die Nähe und die Gemeinschaft mit dem Herrn Jesus schenkt inneren Frieden, Geborgenheit und Freiheit. Mit ihm unterwegs zu sein und mich für seine Sache einzubringen, gibt meinem Leben den wahren Sinn und seine Zusagen geben meiner Zukunft eine begründete und ewige Hoffnung.
Ich sehe mich, wie ich am Straßenrand stehe. Doch ich will nicht dort stehen bleiben. Ich möchte auch zu dieser „Clique“ gehören. So mache ich mich auch auf den Weg, zusammen mit allen, die damals und auch heute Jesus folgen wollen. Und ich vertraue auf seine Worte, die Worte des Meisters:
Ich bin der Weg und die Wahrheit und das Leben.
Ich bin das Licht der Welt.
Wer mir nachfolgt, wird nicht im Dunkeln wandeln,
sondern er hat das Licht, das ihn zum Leben führt.(Johannes Ev. 14,6) (Johannes Ev. 8,12)
Ich freue mich auf Feedback!
Name und E-Mail-Adresse sind für einen Kommentar nicht erforderlich!
Kontakt: soinea@soinea.com
„Women’s power“ – η παρέα της Μαρίας, Ιωάννας and Co – μαθήτριες του Ιησού
Σκέψου: Σε ποια παρέα θές να ανήκεις;
Πως θα ήταν άραγε, αν ζούσα τότε όταν ο Ιησούς περπατούσε στους δρόμους με τους μαθητές του;
Ίσως να ερχόταν και στον τόπο που έμενα εγώ…
Βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στην άκρη του δρόμου. Βλέπω τον Ιησού και τους μαθητές του να έρχονται και να μιλάνε μεταξύ τους. Άλλοι ευδιάθετοι, άλλοι σοβαροί. Ταξιδεύουν (οδοιπορούν) με τον δάσκαλο και τον Κύριό τους. Βλέπω πόσο φιλική και οικία είναι η σχέση τους αλλά βλέπω και το σεβασμό τους. Γιατί ο Κύριος Ιησούς είναι διαφορετικός από άλλους διδάσκαλους. Όσοι είναι μαζί του βιώνουν έλεος, σοφία, δικαιοσύνη, δύναμη και εξουσία στην τέλεια μορφή τους.
Όμως παρατηρώ και κάποια ένταση και αναμονή ανάμεσα στους μαθητές. Τι πρόκειται να συμβεί; Θα κάνει ο Κύριος κάποιο θαύμα; Θα έρθει κάποιος σ’ αυτόν που χρειάζεται βοήθεια ή θεραπεία; Ή μήπως θα διδάξει πάλι; Λόγια ζωής που φέρνουν φως και αλλαγή;
Όλη η παρέα του Ιησού περνάει από μπροστά μου. Και τότε τις βλέπω. Γυναίκες. Ναι, υπάρχουν και γυναίκες μαθήτριες. Και όχι λίγες! Ακολουθούν κι αυτές τον Κύριο, τον ζούνε από πολύ κοντά. Όταν περπατάει, περπατάνε κι αυτές μαζί του. Όταν ξεκουράζεται, είναι αυτές κοντά για να υπηρετήσουν και να φροντίσουν αυτόν και όσους είναι μαζί του. Αναλαμβάνουν τα πρακτικά πράγματα, ίσως το φαγητό, το τι θα πιούνε, και με τις δωρεές τους φροντίζουν συχνά για ότι χρειάζεται η ομάδα. Μπορεί να δουλεύουν περισσότερο στο παρασκήνιο, αλλά κάνουν και να δίνουν ό,τι μπορούν. Και η διακονία τους είναι τόσο απαραίτητη και τόσο σημαντική! Υποστηρίζουν τον Ιησού και τους μαθητές του. Θαυμαστή υπηρεσία!
Δεν ξέρω αν ο Ιησούς θα έλεγε και σε μένα τότε, όπως έκανε με τους μαθητές του, αν με έβλεπε στην άκρη του δρόμου: «Ακολούθησέ με». Αλλά και μόνο το γεγονός ότι θα έβλεπα αυτές τις πιστές μαθήτριες του θα ήταν αρκετό να με κάνει να αναρωτηθώ!
Θέλω και εγώ να ανήκω σε αυτή την παρέα; Να ζήσω συναρπαστικές και εξαιρετικά πολύτιμες στιγμές με τον Ιησού; Να τον υπηρετήσω άμεσα και προσωπικά; Να ακούσω τα λόγια του, να δω τα θαύματά του; Να μάθω να βλέπω τον εαυτό μου και τη ζωή μου μέσα απ’τα μάτια του Θεού; Θέλω να πάρω απαντήσεις στα ερωτηματικά μου και να βιώσω τι σημαίνει στην πράξη πραγματική ελευθερία και αιώνια ελπίδα;
Ναι, σίγουρα θα ήταν ωραίο αυτό… τότε!
Τι γίνεται όμως σήμερα, τώρα;
Το να ακολουθώ τον Ιησού, να μαθαίνω να βλέπω μέσα από τα μάτια του και να τον υπηρετώ με τα πολλά ή με τα λίγα που έχω και μπορώ, είναι επίσης δυνατό και σήμερα, αν και με διαφορετικό τρόπο. Πολλά μπορώ να μάθω σχετικά με αυτό από αυτές τις μαθήτριες του Ιησού. Θα τους ρίξω λοιπόν μια πιο προσεκτική ματιά. Ποιες ήταν αυτές οι γυναίκες;
Μία από αυτές ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή. Είναι γραμμένο ότι από αυτήν βγήκαν επτά δαιμόνια. Κάτι που δείχνει ότι ήταν μια πολύ ταλαιπωρημένη γυναίκα που βρήκε θεραπεία στον Ιησού και δύναμη να συνεχίσει τη ζωή της. Άφησε πίσω της το βαρύ παρελθόν της και την παλιά της ζωή και άρπαξε με θάρρος την ευκαιρία για μια νέα αρχή, ακολουθώντας από κοντά στον Ιησού. Έγινε δεκτή στον κύκλο των άλλων μαθητών, πρόσφερε κατά την δυνατότητα της και βρήκε ασφάλεια, υποστήριξη και έναν καινούριο τόπο που ένιωθε ότι ανήκει. Από την Μαρία Μαγδαληνή μαθαίνω ότι είναι ζωτικής σημασίας να μην σταματήσω σε ό,τι δεν πήγε καλά, αλλά να αφήσω το παρελθόν και να τολμήσω νέα βήματα, έχοντας εμπιστοσύνη στον Κύριό μου. Και ότι είναι καλό να μην περπατάω στο δρόμο ζωής μου μοναχή, αλλά μαζί με άλλους που ακολουθούν τον Ιησού για να βοηθάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Μια άλλη μαθήτρια του Ιησού ήταν η Ιωάννα. Ο σύζυγός της Χουζάς ήταν υπάλληλος του βασιλιά Ηρώδη. Προφανώς ανήκε στις ανώτερες και πλουσιότερες τάξεις του εβραϊκού λαού. Αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να αφήσει ορισμένες ευκολίες και ανέσεις για να ακολουθήσει τον Ιησού και τους μαθητές του και ακόμη να υποστηρίξει όλη την ομάδα με τα υπάρχοντα της. Ίσως από μεγάλη ευγνωμοσύνη επειδή ήταν και εκείνη μια από τις γυναίκες που ο Ιησούς είχε θεραπεύσει.
Ίσως ακόμη επειδή είχε συνειδητοποιήσει ότι η ευημερία, τα υλικά πράγματα, η φήμη και η αναγνώριση μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορούν να σβήσουν τη δίψα της ψυχής για ειρήνη και ασφάλεια. Αλλά μόνο ο Ιησούς και το να μένει κανείς κοντά του. Επίσης ένα σημαντικό μάθημα για τη ζωή μου αυτό που μαθαίνω από την Ιωάννα του Χουζά.
Με μια άλλη μαθήτρια την Σουζάνα πρέπει να ήτανε παρόμοια. Επειδή και εκείνη ακολουθούσε τον Ιησού και στήριζε την ομάδα και οικονομικά και με άλλους τρόπους. Η Σουζάνα αναφέρεται επίσης ονομαστικά, μαζί με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και την Ιωάννα, ως μια από τις γυναίκες που είχε θεραπεύσει ο Ιησούς.
Ειδικά αναφέρονται και άλλες δύο μαθήτριες του Ιησού. Η Μαρία και η Σαλώμη. Ήταν μεταξύ των γυναικών που συνόδευσαν τον Ιησού από τη Γαλιλαία προς την Ιερουσαλήμ και τον υπηρετούσαν σε αυτό το μακρύ ταξίδι. Επιπλέον οι γιοι τους ήταν και αυτοί μαθητές του Ιησού και έτσι αυτές οι μητέρες καθώς υπηρετούσαν τον Ιησού στήριζαν και τα δικά τους παιδιά στην πίστη τους και στη μαθητεία τους. Δεν το ήξεραν ακόμη τότε, αλλά πρόσφεραν πολλά ώστε οι γιοι τους αργότερα να μπορέσουν σαν αγγελιοφόροι του κυρίου να διαδώσουν τα καλά νέα και να αλλάξουν τον κόσμο, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε για αυτούς διωγμούς και απώλειες.
Η προσωπική μου συνεισφορά, μικρή ή μεγάλη, μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο στο σχέδιο του Θεού, αν είμαι πρόθυμη να βοηθήσω τους άλλους με όποιον τρόπο μπορώ. Και αυτό το σημαντικό μαθαίνω από αυτές τις μαθήτριες του Ιησού.
Η Μαρία, η Ιωάννα, η Σουζάνα, η Σαλώμη και πολλές άλλες, όλες περνάνε από μπροστά μου μες τη σκέψη μου. Το παράδειγμά τους μου δείχνει τι σημαίνει πρακτική αγάπη, αληθινή πίστη και συνεπή μαθητεία. Μαθαίνω από εκείνες ότι το να περπατάς με τον Ιησού και να τον υπηρετείς έχει κόστος και προσπάθεια, αλλά επίσης την μεγαλύτερη ανταμοιβή. Γιατί μόνο κοντά στον Κύριο Ιησού και στην κοινωνία με αυτόν υπάρχει εσωτερική γαλήνη, ασφάλεια και ελευθερία. Το να περπατάω στο δρόμο της ζωής μου μαζί του και να υπηρετώ τον σκοπό και το θέλημα του δίνει στη ζωή μου αληθινό νόημα και οι υποσχέσεις του δίνουν στο μέλλον μου μια βασισμένη και αιώνια ελπίδα.
Βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στην άκρη του δρόμου. Αλλά δεν θέλω να μείνω εκεί. Θέλω και εγώ να ανήκω σ’ αυτή την παρέα του Κυρίου. Παίρνω λοιπόν το δρόμο μου πίσω από τον Ιησού μαζί με όλους όσους θέλουν να ακολουθήσουν, τότε και σήμερα. Και εμπιστεύομαι τα λόγια του, τα λόγια του Κυρίου:
„Eγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή.
Eγώ είμαι το φως τού κόσμου.
Όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής.“
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ 8:12 και 14:6